هر کجا دم زدم از چشم بت کشمیرم

خون مردم همه گردید گریبان گیرم

گنج ها جسته ام از فیض خرابی ای کاش

آن که کرده ست خرابم، بکند تعمیرم

اگر آبم نزنی آتش خرمن سوزم

ور خموشم نکنی شعلهٔ عالم گیرم

از سر کوی جنون نعره زنان می آیم

کو سر زلف تو آماده کند زنجیرم

بخت برگشتهٔ من بین که به میدان امید

خم ابروی تو ننواخت به یک شمشیرم

نرم خواهم دل سنگین تو را تا چه کند

گریهٔ با اثر و نالهٔ بی تاثیرم

گر به عشق تو کنم دعوی دل سوختگی

می توان سوز مرا یافتن از تقریرم

چون مرا می کشی از چره برانداز نقاب

تا خلایق همه دانند که بی تقصیرم

دوش با زلف بلند تو فروغی می گفت

دگری را به کمند آر که من نخجیرم